[GAL] Crónica e fotos dos actos contra o Festival Aéreo de Vigo

Galeria de imaxes: http://galiza.indymedia.org/gz/2009/07/20495.shtml

O pasado xoves 16 de xullo, unhas corenta persoas xuntámonos en Príncipe convocadas polo Espazo Aberto Antimilitar e A Ría Non Se Vende, para denunciar a celebración do Festival Aéreo de Vigo, como un espectáculo militarista, armamentista e que despilfarra sen necesidade cartos públicos, contamina a ría e supón un alto (e absurdo) nivel de consumo enerxético.

Para chamar a atención das viandantes, unha ducia de victimas coa súa correspondente lápida, lembraban outros festivais aéreos que se fixeron famosos ao longo da historia, o de Gernika, o de Dresden, o de Bagdad, o de Hiroshima, o de Nagasaki os habituais hoxe en día en Afganistán, etc.

Para darlle a réplica ao Festival que trae aparellada unha exposición de maquetas de avións famosos (moitos deles militares), nós fixemos unha maqueta dunha cidade bombardeada, así a xente puido ver o que supón que eses avións cumplan a función para a que foron construidos, acompañado dalgunhas fotos de bombardeos famosos e o número de víctimas correspondente, tería sido máis completo se informasemos dos avións implicados en cada caso...Canta xente morreu polo B-52 en Vietnam? (Por poñer un exemplo dun dos avións que nos visitou co Festival).

O venres 17 pola tarde, un grupiño achegámonos (todo o que nos deixaron claro), ao barco da Armada Española que participaba no Festival Aéreo, para deixar ver as lápidas de bombardeos famosos, e repartir panfletos á xente que pasaba, ás que se dirixían á visita do barco e mesmo aos militares que regresaban.

Así como a reacción da xente o día anterior en Príncipe foi boa, parándose a ler, a escoitar as lecturas do manifesto, preguntando, etc. O venres, se ben tamén houbo reacción favorabeis, como é lóxico as houbo tamén máis rabudas, aínda que neste caso a violencia só a exerceron contra os panfletos, acabando algún mesmo convertido en avionciño...

http://www.nonaogastomilitar.org/

http://arianonsevende.nireblog.com/

Panfleto repartido polo Espazo Aberto Antimilitar durante os dous actos:

"A guerra como espectáculo"

“A ironía máis antiga segue a ser a máis satisfatoria: cando se prepara para a guerra, o home sempre afirma actuar en nome da paz”,

Watchmen

O grande mérito das sociedades consideradas modernas sobre calquera outro tipo de organización social é a dimensión do simulacro, ao punto de invertir por completo o sentido da realidade. A apariencia ten a ben ser a forma máis lograda de goberno na actualidade ou cando menos así se desprende do consenso acadado entre as multitudes anodinas, fanáticas espectadoras da súa propia miseria existencial. Isto significa que calquera actividade, por banal que sexa, está suxeita por forza á representación espectacular. Á disociación entre realidade e ficción. Á farsa en suma.

A celebración dun novo Festival Aéreo representa todo o antedito e moito máis por canto esa mesma inversión dase en termos de participación cidadá, de recoñecemento dos valores cívicos de corpos e forzas de seguridade do Estado, de cooperación internacional en materia antiterrorista, da diplomacia como unha das artes por excelencia e por tanto de prestixio institucional. Un festival cuxo orzamento foi asumido pola alcaldía de Vigo, a mesma que lle nega o albergue da Gota de Leite aos sen teito para acoller no seu lugar as dependencias da Policía Municipal. A mesma que preside a Rede Española de Cidades Polo Clima sen atender ao despilfarro enerxético dunha tal exhibición militar. A mesma que patrocina novos aterramentos na Ría ou fai apoloxía do urbanismo coercitivo sen amosar a máis mínima sensibilidade sobre o entorno inmediato. E finalmente a mesma que tacha de incontrolados aos traballadores do metal en folga ao tempo que resalta as virtudes das Forzas Armadas.

Unhas Forzas Armadas, non o esquezamos, cómplices do estado de excepción xeralizado por doquier baixo a consigna de guerra global permanente en escenarios tan dispares como África, Asia ou Latinoamérica, mesmo a Europa das libertades, cos resultados que as democracias occidentais deciden en cada momento segundo os intereses en liza. Golpes de estado, ocupación militar, ataques preventivos, peches de imprensa, ilegalizacións de organismos populares… Así acreditamos nas palabras de Guy Debord cando afirmaba para asombro do común que no mundo realmente invertido, o verdadeiro é un momento do falso.

A rotundidade do noso rexeitamento ven dada, toda vez, pola impronta simbólica dun evento de tales características, moi na liña do decadente estilo de vida moderno, pero sobre todo á impostura que supón xogar á guerra como se tal cousa. Como se fose máis unha prolongación edulcorada da industria de lecer para consumo masivo. Desviando a atención sobre a súa natureza real –o entrenamento militar en pleno territorio urbano- mediante un exercicio de embrutecemento colectivo. De aí o noso compromiso por erradicar de maneira absoluta as estruturas militares, sexan cales sexan, e pular a prol dunha transformación radical da organización social que teña por meta a liquidación dun mundo que xa non recoñecemos como propio.

Porque a guerra na era do turbocapitalismo é un espectáculo digno de ser descifrado en toda a súa complexidade pero tamén porque a guerra é, ante todo, un estado de ánimo.